δαιτυμονεύς

δαιτυμονεύς, ο (Α)

ο δαιτυμών*.

[ΕΤΥΜΟΛ. Παρεκτεταμένος τ. τού δαιτυμών με το επίθημα -εύς (πρβλ. ηγεμών ηγεμονεύς)].